Η γιαγιά Στερεή

Η γιαγιά Στερεή είναι η μητέρα του συζύγου μου. Από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα την είπα αβίαστα μαμά. Ποτέ δε δίστασα να την αποκαλέσω έτσι. Μπορεί να κάλυπτε μια εσωτερική μου ανάγκη.

 Είναι αλήθεια ότι τη δική μου μητέρα δεν την χόρτασα, δεν την χάρηκα*. 

*Τα πρώτα χρόνια της παρουσίας μου σ’ αυτή τη ζωή η μητέρα μου πενθούσε για τρία αγαπημένα της πρόσωπα. Αυτό την ανάγκασε να με αφήνει περισσότερο κοντά στην αδελφή της, που την αγάπησα σαν μάνα μου. Στα 15 χρόνια ήρθα στην Αθήνα για να έχω καλύτερη ευκαιρία για να σπουδάσω κοντά στην αδελφή μου.

Μετά ζούσα πάντα μακριά της (διορισμός, γάμος, ξενιτιά) . Μόλις γύρισα από τη Γερμανία, όπου υπηρέτησα 5 χρόνια διδάσκοντας την ελληνική γλώσσα σε ελληνόπουλα , η μητέρα ήταν πάλι απούσα. Όχι, δεν είχε φύγει σωματικά. Είχε προσβληθεί από άνοια και για 16 ολόκληρα χρόνια είχα μια μητέρα που ζούσε σε δυο κόσμους. Το πνεύμα της ήταν αλλού και μόνο το σώμα της ήταν κοντά μας

Μπορεί να αναρωτηθεί  κανείς γιατί την παρουσιάζω ως γιαγιά Στερεή. Έχει κι αυτό την αιτιολογία του. Στα 2 τελευταία χρόνια της επίγειας πορείας της  είχε αρχίσει να χρειάζεται συνεχή επίβλεψη, φροντίδα και βοήθεια. Αν και ζούσαμε στο ίδιο σπίτι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ σ’ αυτή της την ανάγκη γιατί το διαμέρισμά της είναι στο ισόγειο της κατοικίας μας και τις νύχτες δε θα είχε την αναγκαία φροντίδα. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να πάρουμε βοήθεια από μια κυρία, που θα ήταν μαζί της επί 24ώρου βάσεως. Η εκάστοτε κυρία την αποκαλούσε :γιαγιά. Τι θα φάει η γιαγιά, τι χρειάζεται η γιαγιά.. και τελικά άρχισα κι εγώ  να τη λέω γιαγιά.

Έχουν περάσει 15 μήνες από τότε που έφυγε η γιαγιά Στερεή και δεν έχει περάσει μια μέρα χωρίς να θυμηθώ κάτι διδακτικό από εκείνη.

Πήρα απ’ αυτή τη μητέρα μερικές βασικές αρχές και την ευγνωμονώ.  Για παράδειγμα η γιαγιά Στερεή δεν άφηνε ποτέ στην τύχη το θέμα του φαγητού. Ήξερε πάντα  από το προηγούμενο βράδυ τι θα ετοιμάσει για την επόμενη μέρα και είχε φροντίσει για τα απαραίτητα υλικά. Έχω δει πολλές νοικοκυρές (κι εγώ το έκανα κάποτε έστω και σπάνια) να έρχεται το μεσημέρι και να μην ξέρουν τι θα μαγειρέψουν.

Κάτι άλλο που έμαθα από τη γιαγιά Στερεή, αν και δυσκολεύτηκα να το εφαρμόσω, είναι να εργάζομαι με ηρεμία. Η γιαγιά Στερεή ό τι έκανε το έκανε τέλειο γιατί ποτέ δε βιαζόταν. Ποτέ δεν έτρεχε, ποτέ δεν καταπιανόταν με δυο πράγματα συγχρόνως. 

Όταν πριν 5 χρόνια μπήκε στην οικογένειά μας η σκυλίτσα μας η Ρέα, η γιαγιά Στερεή την αγάπησε πάρα πολύ, την είχε πάντα αγκαλιά, της έλεγε τραγουδάκια και ήταν αχώριστες.

Η γιαγιά με τη Ρέα