«Η καμπάνα κι εγώ»
(Προσωπική εμπειρία στα 7 μου χρόνια )
Χτύπησε η καμπάνα χαμηλά,
όχι όπως τις Κυριακές.
Ήταν ένας ήχος βαρύς,
σαν να ’πεφτε πέτρα στην καρδιά του χωριού.
Η μάνα αναρωτήθηκε,
ποιος να ’φυγε απ’ τη ζωή;
Κι εγώ, παιδί μικρό,
με μάτια ακόμη πριν τη λογική,
της είπα:
«Ο ................, μαμά, πέθανε».
Δεν το ’χα ακούσει από στόμα,
ούτε το είδα σε βλέμμα περαστικού.
Ήταν σαν να το ψιθύρισε
ο αέρας στα αυτιά μου
ή σαν να το ’ξερα απ’ τα όνειρα του ύπνου.
Με κοίταξε, με προσπέρασε.
Μα σε λίγο — χτύπησε η πόρτα,
ήρθε το νέο:
Ο........... πέθανε.
Και με ρώτησαν όλοι:
Πώς το ήξερες, μικρή;
Κι εγώ…
Έσκυψα το κεφάλι
και δεν είπα λέξη.
Γιατί, τι να πεις,
όταν σου μιλά το ανεξήγητο;
